تنهایی کردن

ده سال پیش، وقتی که مثلا ۱۵ سالم بود، تنهایی کردن راحت‌تر بود. دوستان مدرسه فقط برای مدرسه بودند و بیرون از آن نمی‌دیدشان. اگر می‌دیدی سالی یک بار تولدی جایی. این طور نبود که هر کجا می‌روی کسی کنارت باشد.
فکر می‌کردم بزرگتر شوم تنهایی تمام می‌شود. شاید به همین خاطر هم بود که می‌توانستم تحمل کنم. 

هر چقدر بزرگتر می‌شوم تنهایی سخت‌تر می‌شود مثلا الان، چندین ماه است که نمی‌روم بخیه دماغم را بکشم برای این که تنهایی نمی‌توانم. تنهایی سینما رفتن برایم کار شاقی بود. تنها خرید رفتن. تنها دکتر رفتن.
تنهایی کردن تمام نمی‌شود. فقط سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.

بدون خداحافظی؟

بدون خداحافظی رفتن یکی از کابوس‌های زندگی من است. این که جوابی برای سوال چرا رفتی، چرا بی‌قرارم نداشته باشم. 

اما زندگی همیشه این طور نیست که آدم‌ها به تو توضیحی بدهند. مقید به این باشند که تنها گذاشتنت را توجیه کنند و برای جایی که خالی گذاشته‌اند متنی بنویسند. 

آدم‌هایی که دوست داری و دوست داشتی می‌بینی که نیستند. در را در صورت تو بسته‌اند، دست‌هایت را خالی گذاشته‌اند و رفته‌اند. 

امروز

می‌خواستم روز را با نوشتن آغاز کنم. کاری که فکر می‌کنم دوستش دارم. روزی که از ۶ صبح شروع شود از روزهایی که از ۹ صبح شروع شود به مراتب دلپذیرترند. امروز زمین باران خورده و ترافیک روان و آدم‌هایی که آنقدر‌ هم برای رسیدن عجله نداشتند. 

کافه‌ای که صبح‌های زود قهوه‌هایش را ارزان‌تر می‌دهد.